Sandığın Ben Şiiri - Adnan Kaya 2

Düşün bir kere!
Sabahlardan vazgeçmiş bir gönül, geceyle kucak kucağa.
Ucu kırık bir kalemle karalamaya çalışıyorum
Eksik harflerle, silinmiş kelimelerle zar zor ayakta duruyor.
Ve güneşe hasret kalmış nemli kirpiklerim, seher vakti üşür dilsiz sözlerim,
Belki yoksunluğun bir satır aralığı kadar yakındır uzaklığın.
Peki ya sen ne sandın?
Mutluluğun kanadından kanayan gülüşümü mü merak ettin,
Gülüşüm değil de duruşum daha manidardır, içimden dizlerimin
bağı çözülmüş, hayatım aksak aksak ilerliyor,
İleride yarım yamalak bir ruh el sallar gibi, beni bekliyor.

İşte sandığın ben buyum.
Ben anlamadım benliğimi, sensiz bulamadım kimliğimi, kim'sesizliğimi...

21.12.2012