Sandal Şiiri - Güven Tekin

Kıyıya vurdu hayallerim,bir sandalın içinde.
Oysaki denizde,dalga bile yoktu.
Ölümle, yaşam arasına sıkıştı,tüm umutlarım.
Sevmek desen,yüreğimde paslı hançer gibi.

Yavaş yavaş öldürüyor,can çekiştire,çekiştire.
Aynı senin beni,öldürdüğün gibi.
Geceden bir yıldız kaydı,bu sefer benimdi.
Karanlıklarda kalan ömrümü,nur olup aydınlattı.

Sessiz çığlıklarım,ölümün kollarında son buluyor.
Sevilecek bir,yaralı yüreğim vardı.
Her gelen bir yara açtı,kimse gönülden sevmedi.
Sevda hani gerçekti,yinemi aldandım,yinemi yalan söylediler.

Neden her gelen,kapanmayan yaralar açar ki.
Sadece sevse saçlarımı okşasa,
Beraber yıldızları izlesek, el ele tutuşup.
Ölümün kollarında,benimde batmadan sandalım.

Çokmu şey istiyorum,bir ikide tatlı söz.
Sanırım benim masalıma, hep gözyaşı yazılmış.
Gülmek, bana göre değilmiş anladım.
Şiirlerde sahipsiz kalıyor.

Yaralarımı saracak, kimse yok ki.
Olsada artık,benim inanacak,güvenecek halim kalmadı.
Beni defalarca öldürdüler.
Bu şiirmi?feryat mı?bilmiyorum
Sadece bildiğim, iç sesimin dışa vurması.

Noktayı koymak, gelmiyor içimden, sabahlara kadar yazmak istiyorum.
Derman kalmadı içimde, sanırım sandalımda su alıyor.
Ölüm olsun yoldaşım,geceler olsun arkadaşım.
Yalnızlığa bir sigara daha yakarım.

Göz yaşlarımla, yanaklarımı yıkarım.
Sessiz sessiz bir köşede,sandalımın batışına bakarım.