Sancı Şiiri - Filiz Akgül

Bir insan sevdi diye suçlanır mı hiç!
Aşksız geçen bir ömür düşünülür mü?
Sevmeyi bilmeyen insan, nasıl sevilir?
Düşünceler içinde boğuldum inan.
Bir sancıdır yürekte kıvranır durur,
Harlanmış kordur, yakar kavurur.
Hangi tabip sancıya derman buldurur?
Hangi seyyah yolunda yorulur?
Arayıp durur insan, suallerine bir cevap
Ne buldun diye sorsan, inan yok cevap!
Avareyim, bir o kadar çaresiz, yorgun ve durgun,
Akıl almaz, dil konuşamaz bir haldeyim.
Karanlık bir diyarda aydınlık beklemekteyim...
Gökyüzüne attım merdiven, yıldızlara sor beni.
Belki sesime ses değer bir şafak vakti,
Rüzgarla konuştum, yağmurlu hazan günleri,
Esen yel getirir, feryat figan çocuk sesleri...
Gözyaşım dinmez ki, uyku girsin gözüme,
Bakma sen buğulu gözlerime, titrek sesime...
Sonunda dil de susar, kalem konuşur.
Oturdum yazdım işte, satırlarda bul beni.
Yazmakla da bitmez ki, okuyan, anlayan gerek!
Okumayı bilmeyen, ne anlasın halden dilden...
Sahi olur mu, olur mu gerçekten?
Anlayan olur mu, bu garibin dilinden?
Bulunur mu, yorgun gönlümüze bir yaren..?