Cane Şiiri - Veysel Sari

Gözlerin cane
Dertlerin ve çilelerinin bedbahtlığından
Yıllarca herkesten uzakta Hasretle kalan
Acılarından ve öfkelerinden
Yalnızlık korkularından içine sığınmış
Gecenin dipsiz kuyusunda ki
Karalığından mı çaldın karasını

Güzelliğin cane
Yüreklere kök sağlayan
Beni deli divane edip çöllere salan
Derdine dert bağlatan
Yer yüzünde bulunmayan
meleklerden mi aldın güzelliğini

Hele bana o bakışların
kızgınlığın öfkeye dönüşmüş
beni öldürecekmişsin gibi
gözlerini içine bakmaya korktuğum oluyordun

sanki öldürmeye yeminli
ölüm fermanı hazırlanmış
sevdamızın katili oluyordun
yapma, etme bunu bize
yıkma hayallerimizi diyordum cane

her gün deli oluyordun asi oluyordun cane
seni artık zapt edemiyordum
Ve bana buralara ait olmadığını söylüyordun
sonra beni bırakarak
yalnızlığıma terk ediyordun cane

her gidişinde göz yaşlarımla
hiç sözleri yazılmamış
şiirler yazarak
sana olan sevdamı haykırıyordum

oysaki elerim bağlı çaresizce
sana engel olamıyordum
ne olur gitme sensiz yaşayamam
ölürüm diyordum
ama yine de gidiyordun cane

Bana gönül yarası bırakarak
yasak sevdam oluyordun
yaralı yüreğime sevdanı basıp
seni bulmaya çalışıyordum

bana acıyı da kahır da yaşatın
sensiz olan ömrümü mutsuz bitirdim
gözyaşım yağmur olup
ıslatıyordu beni ıslandıkça
hasretin daha da büyüyordu cane

gök yüzü bana bakar ağlıyordu
yağmur taneleri sele dönüşüp
beni girdap içine itiyordu
yağmur taneleri yakalayıp
tespih yapıp sevdam diye çekiyordum

sonra bir rüzgar esintisi
beni diyardan diyara savuruyordu
özlemin nefesimi kesiyor boğuluyordum
kendi içimde kaybolup
ve son nefesimde dudaklarımda dökülen
feryadım oldun cane