Sanat... Şiiri - Zafer Zengin Etnika

ettiğim ve tükettiğimdi benliğim
çözemedim kendimi esir ettiğim
uzaklardan koşup geleni aldım
kattım çünkü yalnızlığa kaldım

aç olmanın kıyısında durdum
ve yol kısaldı baktım oldum
şarabı soğuttum yüreği yaktım
ömür geçti suya yazılardı adım

meğer kendi gören göz benmişim
kendi bilen açan çiçekle evlenmişim
düş demişim hayal kurmuşum
insanmışım çalışıp yora koşmuşum

soysuz kavga sanat topluma
onsuz bir kavga sanat sanata
sanat insana dedi bildiğim
yumaklanmış bakıştı dirliğim

banaymış süzgeçler yordamlar
kırıklarla dolu koca boşluklar
açar kan kırmızı çiçek taçları
seviciler keser açları ve tokları

hep banaymış onca tanrılar
hep bana onca kitapta boşluklar
resim heykel müzik açmışım
diş diş göz göz kaçmışım

varmışımda kendime bakmışım
boşa avaz boşa dalıp kırmışım
yok demiş olmaz demiş uymuşum
inkarla gelmiş yolu unutmuşum

kendim varmış ben gibi başkaca
ondandır belki dağları yıktırmak aşka

sonuç: sanat insan içindir
veya
sanat; sanat toplum insan içindir

'09