Sanason Kokan Şiirler 24 Zeycan

Sen Sühan’ım
Ben Sühandan’ınım.
Zeycan…
Zeycan’ımı zirvene gömdüm,
Süphan…
……..

Ey yaralı gönlümün yaralarından akan
Sühan:
Sana çıkmak,kopmakmış yarımdan.
Sana varmak,düşmekmiş yarlarından.
Ey Alparslan’ın eteklerinde otağ kurduğu
Süphan...
Malazgirt, doğurduğunmuş yangınından,
Girift bilmecelerdenmiş sevdan.
Ben Sühandan,
Buyruğum Alparslan’dan.
Ve bin yetmiş bir,yetmiş ikiye vardığında
Dokuz yüz yıl sonradan,
Çıktım ovadan.
….
Sanasondan yazılmaya başladım,
Sanasondan akmaya başladım,
Volkanından.
Zirvene kurdum ben otağımı,
Sandıktepe’de sandığım,
İçinde sühanlarım Süphan.
İçinde diğer yarım,sevdam,
Zeycan.
Zeycan benden kopup girdi toprağa,
Hey can kopup gitti toprağa.
Yağız bir can gelip kondu başına.
Simurg küllerinde kan buldu.
Zirvelerin Sühandan’dan
Benden yar buldu.
Susarsın şimdi doymuşluğuna
Pusarsın şimdi hırsızlığına.
Ey Süphan’ın hanedanı,
Sühanlarımın şahı.
Ne Alparslan,ne Malazgirt,ne Muş,Ne Van
Zannetme ki seni hanedan yapan.
Bir aciz Sühandan
Ben.
Bir naçiz Süphan
Sen.
O Yağızcan’a yazılan,
Zeycan’a yazılan
Sühan,
Seni han yapan.
11.05.2013/Süphan