İçimde biriktirdiğim yalnızlık demetlerinden bir senfoni yaratıyorum.
Alışkanlıkları mı yenemedim.
Yalnızlığa bu kadar çok düşkün olan çocuk zaaflarını ürkütmekte…
Yataktan yeni uyandım ve beni bağlayabilecek ideal bir güç yok artık.
Son krizimden bu yana içimdeki ışıkların rengi matlaştı.
Ruhumdan aşağı inen bir soytarı elimden tutuyor.
Sabahın ilk ışıkları söndü ve ben halen ayaktaysan bunda döküntü paradigmalar aranması muktedirdir.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta