Sana Veremediğim Çiçekler...

Sana deremediğim çiçekler soldu yine..
Gidişine kan ağlayan kaçıncı gün batımı bu?
Belleğini yitirmiş adamların oturduğu meyhanelerde,
Aşkımı şişelere hapsetmiş gibiyim.

Maviydi, derindi, gizemliydi, ne fark eder..
Mülteci umutlarımın sığındığı yerdi.
Biraz gülse gözlerin, biraz cesaret verse,
Aşkımı mezara gömmüş gibiyim.

Hayatın yükünden bükülmüş belim.
Elinden uzakta üşüyor ellerim.
Eskisi gibi çarpmayan yüreğimle,
Aşkından intihar etmiş gibiyim.

Her çiçekte senin kokun var ise,
Duyduğum her ses senin sesinse,
Gördüğüm herkes senin eşinse,
Aşkından mecnun olmuş gibiyim.

Çöle sürgün nilüfer çiçeği gibi,
Dağda unuttuğun çocuk yüreği benimdi.
Buradan gittin gideli sevgilim,
Aşkından öksüz kalmış gibiyim.

Ağarmış saçım, kırışmış yüzümle..
Dilimi adına küstürmüş gibiyim.
Tenim tenine yabancı kaldıkça,
Aşkına ihanet etmiş gibiyim.

Sırrını unuttum, sevincini öldürdüm yaşamın.
İnsan denizlerinde ıssız adamıyım şimdi.
Elimde kalan boynu bükük, rengi solgun,
Sana veremediğim çiçekler gibiyim.