Sana Veda Etmedim, Kendimden Çıktım

Sana Veda Etmedim, Kendimden Çıktım

Ben “gidiyorum” demekle gitmedim...
Ben sadece senin kalbinden çekildim.
Bir gölge gibi değil,
kan revan içinde,
göğsümü yırtarcasına çıktım içinden.
Yumruğumu masaya vurup,
kalbimin içinden söküp
avuçlarına bıraktım beni öldüren duyguları.

Sessiz değildim…
Sen sağırdın.

Ben seni üzülme diye sustum,
sana değil, kendime yalan söyledim.
Geceleri içime gömdüğüm çığlıkları
gündüzlerine bulaştırmadım.
Senin tebessümün solmasın diye
ben gecelerimi karanlığa hapsettim.

Ben her şeyi gördüm…
Bakışlarının değişini,
sözlerinin soğuyuşunu,
gözümün içine bakıp
yüreğimin ardına sakladığın yalanlarını…
Ben her şeyi bildim
ama bilmez gibi sevdim.

Bugün
bir sonun en son cümlesine
bir avuç mısra bırakıyorum.
Bütün biriktirdiklerim
bir kadının anlamadığı yerde
bir adamın içine çöktü.

Sen beni dinlemedin,
ben sustum.
Sadece bu kelimeleri
her şeyden habersiz bir beyaz kâğıda yazdım.
Ve o kâğıt…
ben yazdıkça gözyaşıyla ıslandı,
bir satırında paramparça oldu.

Kalemim çatladı
çünkü dayanamadı içimdeki yükün ağırlığına.
Bileklerim yoruldu,
kalbim çekildi,
ve kağıt yalnız kaldı…
tıpkı benim gibi.

Tıpkı,
her yaz ayının en sıcak günlerinde
sana dönmek gibi.
Bir kadına değil
bir hayale yürümek gibi.
Adım adım yok oluşun şehriydin sen benim için.

Şimdi her hücrem
sessiz bir isyanla titriyor.
Ben senden habersiz gitmiyorum…
Bilerek, biline biline terk ediyorum seni.
Ama sen hâlâ bilmiyorsun:
Bu bir gidiş değil, bu bir gömülüş.

Sakın üzülme diyeceğimi sanma.
Üzül.
Kendine değil, bana değil…
Senin ellerinden düşürdüğün “biz”e üzül.

Ben seni yaşayamadım…
Ama sen şimdi
benim sana yazdığım her cümlede yan.
Ve her okuduğunda
göğsünün tam ortasına bir sessizlik otursun.

Çünkü ben,
bir kapı çarpıp gitmedim.
Ben içimdeki bütün ışıkları söndürüp
karanlığımla yola çıktım.

Ve sonunda…
kendimden çıktım.
Yalnız kalmak değil bu,
kendimle mezarımı paylaşmak.
Adını içimden sildim,
ama hala izlerin kanıyor.

Sana veda etmedim.
Ben sadece
beni hatırlatan her duyguyu
bir mezar taşı gibi bıraktım arkanda.

Sen bir gün gülüşüne aynada bakarken,
o gözlerinin ucunda bir sızı hissedeceksin.
Ve işte o an anlayacaksın:
Ben sana gitmeyi değil,
seni içimde ölmeyi öğrettim.

Mehmet Bildir
13 Temmuz 2025