Sana Tutundum Şiiri - Berat Ebru Yücel

Toz kokan ahşap camların ardından
Gecenin tizliğinden ve günün erken göçüşünden
Hüzünlü beton hapishanelerden
Geldim.
Burkuldum
Yoruldum
Sonra denize düştüm kurudum da geldim.
Dokundum güneşi de kırdım.
Bu nasıl bir gaseyan tanrım usandım.
Ellerin yoktu.
Bundan Saçlarım uzamadı yıllardır.
Kollarım kendi vücudumu sardığında kıştı.
Bir bir mevsimleri terk edip geldim ya
Bütün bunları sana nasıl anlatacağım?
Bir yıkıntıydı ya içim
Yaktım her şeyi yıllarca bundan hep külün içinde uyudum.
Dünya görsün şimdi.
Ellerinde uyandım.
Bembeyaz olsun dünya günler tazelensin.
Sana inandim, adandim.
Yaraları yarasına uyan insanların
Acılarından İnşa ettikleri bir kabukmuş aşk.
Sığındığım ev sensin.
Dalgalarmın dövüp sonra dönüp de dinlendiği liman.
Hayatının üstüne hayallerimi kubbe ettim inan.
Kanatlarım olsaydı şayet sadece semanda çırpınır dururdu.
Yüzünden gökyüzünü gördüm ya
Dilimde dolu şükran.
Şimdi yüzünden akan öpülür olsa kan.
Bir nefes kalsa içimde
Sana üflerdim can.
Çok eski bir kitaptan çıkagelendin.
Sen benim ezelden kaderim,
Ben sana çocukluğumdan vurgun.
Bu nasıl bir bağ ki
Ben hayata bile teyelliyken
Düşün sana tutundum.