Sana Sürgünüm Şiiri - Palo Keko

gözyaşından tapınaksın
uçurtma kırığ bir çocukluğum vardı
sığ darp izleriyle hırpalanmış.
dört nala kaçıyordu umutlar içimden,
kaç kez fıratın debisi yükseldi gözlerimde,
içimdeki son kara parçasıda portakal yüzünde battı.
keklik takımı girmiyor artık uykuma,
portakal ağacının kökünde yüzünü inşa ettim
ama çürük kolonlardan harabeye döndü içim.
aşkımıza pasaport vermiyorlar
içaçılarımın toplamı ölüm ediyor küçüğüm.
kar altında kalan son baharım
tüm yapraklarını döktü dallarım.
pencerende kalan son çiy tanesiyim
düş mendilinden silme gözlerimi.
alabora olmuş aşk gemisindeyim
ölebilirim pairamitten kahkahaların hançeriyle.
güneş yüzü görmemiş tek pencereyim
kapatma gözlerini karanlıkta kalabilirim.
kadavramın bilgisayar sistemi çöktü
yüreğimin çıktısınn alamadan,
fotokopi kağıdından gülücüklerim kaldı
yağ bağlamış yalanların göğsünde.
son sütunuda çökebilir yüreğimin
son kahkahamda kopabilir yaşamın iplikleri.
mayakovski'nin son şiiriyim:inithar
firaun'un demir taraklarında kaldı kalbim.
yesenin'in son mısrasıyım*
kanıyla duvara yazdığı.
ben kalemimi aşka kırdırdım
giyotin saatleri boynuma geçirilmiş.
acılarıma pasaport vermiyorlar
dikdörtgen bir yalnızlık içindeyim küçüğüm
gelmezsen çöker içimdeki çatı katı umutların
tapınağın kandilleri gibi parlayan
gözlerini yakmazsan ölebilirim
bir kuşun yüreğiyle küçüğüm_palo

*Şu yaşamda yeni bir şey değil ki ölüm,
Ama pek öyle yeni sayılmaz yaşamak da_yesenin