Sana söylemedim Şiiri - Orhan Özçelik

Belki dikkat etmedin,
Veya önemli bir şey olarak görmedin.
Ama öyle ya nereden bilecektin,
Ben sana söylemedim ki.

Ben kendime söyledim seni,
Yakamozlara söyledim birde gece.
Her gelişlerinde anlattım onlara gizlice,
Seni ne kadar çok sevdiğimi.

Belki başkaları da biliyor,
Deniz kıyısındaki yosunlu taşlar.
Seni sevdiğimi söylerken onlar da oradaydılar,
Öğrendiler seni çok sevdiğimi.

Martılara söylemedim asla,
Haykırırlardı avazları çıktığı kadar.
Her kese duyururlardı her kanat çırpışlarında,
Seni ne kadar çok sevdiğimi.

Sadece ben vardım o gece orada,
Bir de mehtap,ama o çok uzaklardaydı.
Duymadı beni o gece konuşurken sessizce,
Sadece kendime söyledim seni sevdiğimi.

Bir ara hayalin göründü,
Sanki üzerindeydin denizin,parlıyordun.
Sen miydin,yoksa mehtabın resmi miydi denizde,
Sanki bir ara gözüme görünür oldun.

Ama sana söylemedim,
Sustum hayalin duymasın diye.
Utandım bir an,yüzümde ateşler yandı kavruldum,
Söyleyemedim seni çok sevdiğimi.

Bak sabah oluyor,gün kızarıyor,
Yüreğim kızarıyor,seni sevmek için bir gün daha doğuyor.
Seni özlemek için bir sabah daha oluyor,
Ben seni seviyorum ama söyleyemiyorum.

Olsun be güzelim,bilmesen de olur,
Ben bu gün dünyanın en mutlu insanıyım.
Her gün olduğu gibi bu gün de yanıyorum,
Çünkü seni çok seviyorum.

Sen şehr-i mavide prenses,
Ben şehr-i saadette Mecnun.