Sana Seslendim Anne.. Şiiri - Abdullah T ...

Sana seslendim anne, melekler arasında.
Beni görürdün rüyanda, bu gün de ben gördüm anne.
Geceyi örtüyorum hıçkırıklarıma, bir yolunu bulursan dön.
Yalnızlığı öğrendim, dünyada senden sonra,
Kimseyi sevemedim, bitmeseydi o rüya,

Senin bildiğin gibi değil,çok garip olmuş sevgiler.
Varlıkta yokluğu, çoklukta yalnızlığı, yaşatıyor sevgiler.
Sağnak yağsa da yağmur,düşmez bir damla bana,
Herkes senmisin anne,bulut olup yağacak,
Boşlukta kalsa da eli,elini uzatacak.

Fani olmuş sevgiler,mala mülke endeksli,
Sevgi pazara çıkmış, almadan vermez,sevgi,
Üflesem savrulacak, bir toz zerresi gibi.
Eylülde yaprak gibi, dokunursam düşecek,
Ne kadar çok sevse de sana benzemeyecek,

Bir hülya beklemiyor hiç kimse senin gibi,
Can atmaya meyil yok, anne bu nasıl sevgi,
Kuruntudan başka bir şey değil, aşk dedikleri,
Ya yoktu kaybedeni, sevgi denen oyunda,
Sevgiyi sen öğrettin, hata var tanımında.

Kuru soğuk altında üşürken minicik ellerim,
Nefesinle ısıttın titreyen bedenimi.
Isıtan nefes değil, kalbinin sıcaklığı sanki.
Çünkü iki kişilik yaşardın bu sevgiyi,
Alan da sendin veren de, tıpkı yaradan gibi.

Bir kapı bir pencere, beklerdin yollarımı,
Bir şey getirmiyordum,dertten, tasadan başka.
Bana kucak açardın, katıksız karşılıksız.
Kızmıyordun ama,şimşek çakıyordu gözlerin,
Avuçlardın yıldızları,yansa da iki elin,

Her sabah uyanırdım,senin ipek sesinle,
Gülü okşayan rüzgar gibi okşardın saçlarımı,
Güneşin denizi süpürdüğü gibi, süzülürdü gözlerin,
Dalardın hayallere, sonsuz bir rüya gibi,
Çocuk sanırdın ama,anlardım ne hayal kurduğunu.

Sen aç kalma da ne olacaksa olsun diyordun,
Kim bilir ne yapacaktın,göğsündeki kağıt lirayı,
Senin terin kokuyordu,ben de harcayamadım.
Diğer paralar gibi değil, sakladım ben de onu,
Anne olursam bir gün, çocuğuma veririm,sevgim ile beraber.

Yok dememeyi senden öğrendim,keşke sen de yok diyebilsen,
Senin yerine koydum, her kimi sevdi isem.
Ben senin sevdan gibi sandım sevmeyi ama,
Meğerse yanılmışım, suya düştü umudum.
Bu sevdalar çok tuhaf, hiç öyle değil anne.

Uzaklarda olsan da dilinden düşmeyecek,
Var mıdır senden başka sözünden dönmeyecek.
Sahili görmese de hep çırpınır dalgalar,
Geçen yıl söz vermiştim,sözümü tutamadım,
Ne kadar ağlasam da gülü ıslatamadım.

Ben, sen çocukken yaşadığın gibi yaşamıyorum.
Sen yine aynı anne, ama ben çok değiştim.
Beni bekleme anne, ben o ben değilim artık.
Büyüdüm de ne oldu, kapandı bütün yollar,
Sana gelse de yollar, yollarıma baksaydın.

Birer birer okurdun aklımdan geçenleri,
Sevgi ile kuruldu, sana gelen köprüler.
Sen küçüksün, her şeyi bilmessin diyordun ya!
Büyüdüm artık anne, her şeyi biliyorum.
Neydi o senin sevgin? Hala çözemiyorum.

Doğmasa da bu güneş, solsa da bütün güller,
Nasıl geçerse geçsin, senden ayrı bu günler.
Yeni bir sevda buldum, bu sevgi daha yüce,
İlk durağı sen oldun, mevlaya giden yolun,
Sevgi Allah’a imiş, vasıtası sen oldun.