Sana Kalan Boşluk Şiiri - Sadık Kocabaş

Sana Kalan Boşluk

Haklısın, engelin ardı, sessiz bir metrekare yer,
Ama o sessizlikte yankılanan, binlerce kelime var.

Biliyorum, o 'çevrimiçi' ışık çoktan söndü bende,
Fakat bazı alıştılar, anımsatır kendini her demde.

Sen o eski filmi kessen de, makaralar dönüyor hâlâ,
Benim içimde bir yer, o şarkıyı fısıldıyor yâra.

Bu kaçışın adı huzur mu, yoksa korkaklık mı bilemedim,
Sen 'sistem' dedin, ben ise sadece 'boşluğa yürümedim'.

O fotoğrafı silsen de, gölgesi kaldı duvarda,
Bir kez baktım mı, o 'biz' canlanıyor her darda.

Senin kurduğun o yeni hayatın temeli de benim,
Çünkü yıktığın enkazda saklı, her şeyim.

Sana ihanet gibi gelen o yalnızlık, benim sığınağım,
Zaten ne zaman bir aşk, kendi sonunu kurmaz ki tapınağım

Dedim ya, haklısın, bu son perde, tekrarı olmaz sahne,
Ama unutma, sen de bir zamanlar, benim içimdeydin bir tane.

Git demenin kolaylığı, kalanın yükünü bilmez,
Ateşi söndürsen de, dumanı hemen sönmez

Ben vefasız değilim, sadece kırgınlığımı sakladım,
Oyunun kuralını sen değiştirdin, ben buna atladım

Gözyaşı aksın, temizlesin, öyle diyorsun, tamam,
Ama o damlalarda da sen varsın, bu da benim için makam.

Biliyorum, 'çözdüm bu krizi' dersin, çok net, çok keskin,
Fakat o keskinlik, içime saplanan bir feryat sesin.

Ne bir açık hesap aradım, ne de bir intizar,
Kalemsiz Şair derler, bitenin ardından hüzün mü kalır yar?