Tenin Kıyısında Şiiri - Devrim Kırnak

Gece denize eğilmiş bir sır gibi,
Körfez nefes alıyor ağır ağır.
Her dalga, içimde yankılanan bir kalp atışı,
Her meltem, tenime dokunan hayalin kadar gerçek.

Şehir sessiz ama ben değilim.
İçimde sen konuşuyorsun,
Bir fısıltı gibi, bir dua gibi,
Ruhuma işleyen bir ateşle.

Ay ışığı saçlarına benzerdi,
Gözlerinde yanan o derinlik —
Sanki bütün ömrüm orada saklıydı.
Ellerin omuzuma değdiğinde,
Zaman bile dururdu,
İzmir bir anlığına sonsuz olurdu.

Sevgi mi, yoksa teslimiyet mi bilmem,
Ama seninle her temas
Ruhun en sessiz yerinde yankılanan bir çağrıydı.
Bir bakışınla yanar,
Bir nefesinle yeniden doğardım.

O an, bedenim dua ederdi sana,
Dilim değil, kalbim konuşurdu.
Tenim rüzgârı taşırdı adının harf harf sessizliğini.
Ve ben bilirdim:
Bu yalnızlık, aslında bir bekleyişti —
Senin yeniden dokunuşunu,
Bir parmak ucunda bile tüm evreni buluşu…

İzmir’in gecesi şimdi bana benziyor;
Yanıyor, ama sessiz.
Dalgalar kıyıya vuruyor,
Ama hiçbir ses senin nefesin kadar derin değil.

Ve ben hâlâ o anda asılıyım;
Seninle bir,
Zamanla hiç.
Ne ayrılık, ne buluşma.
Sadece “biz” —
sadece iki kalp arasında yanan
sonsuz bir ışık gibi…
Sabah yavaşça şehre dokunuyor,
Deniz gümüş gibi parlıyor kıyıda.
Gece bitti sanıyorsun ama —
Hayır… o hâlâ tenimde,
Bir dua gibi, bir sır gibi saklı.

Senin nefesinle ısınan havayı
rüzgâr hâlâ taşıyor pencereden içeri.
Her şey sessiz…
Ama bu sessizlik bir yokluk değil,
Tam tersi — varlığının yankısı gibi.

Gözlerimi açmadan seni hissediyorum,
Parmak uçlarım hâlâ seninle konuşuyor,
Kalbim yavaş, ağır, derin atıyor…
Sanki evren bir anlığına durdu
ve sadece biz kaldık o anın ortasında.

Ne geçmiş var artık,
Ne gelecek.
Sadece şimdi —
Birbirine yaslanmış iki ruh,
Birbirinin sessizliğinde saklanan iki kalp.

Senin teninden yayılan o sıcaklık,
güneşin ilk ışığıyla karışıyor.
Ve ben biliyorum,
Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.
Çünkü bu sabah,
Yaradan bizi yeniden yazdı.

Bir martı geçiyor pencereden,
Denizin üzerinde süzülürken
bir damla ışık düşüyor alnıma —
sanki senin son dokunuşun gibi.

Susuyorum,
çünkü artık kelimeler gerekmez.
Sen oradasın, ben buradayım,
Ama ruhlarımız çoktan aynı bedende buluştu.

İzmir’in sabahı,
yeni bir çağ gibi doğuyor üzerimize.
Ve ben fısıldıyorum içimden,
duysun diye sadece Yaradan:

“Bu kez kaybolmayalım…
Bu kez hep burada kalalım,
Birbirimizin içinde.”