Sana hep Şiirlerle seslendim

Sana hep şiirlerle seslendim, anlamadın. Kelimelerim birer mısra oldu, kalbimden döküldü, ama sen hiçbirini duymadın.
Her bir şiirde sevgimi anlattım, duygularımı döktüm, ruhumu açtım sana.
Fakat sen, hep uzak, hep duyarsız kaldın.
Her gece, kağıt ve kalemle dertleştim.
Gözlerimi kapatıp seni düşündüm, hayallerimi kağıda döktüm.
Şiirlerimde sevdamı anlattım, ama sen hiçbir satırı görmedin.
Oysa her kelime, seni anlatıyordu.
Her dize, senin içindi.
Ama sen, görmedin, duymadın.
Sana olan sevgimi şiirlerle anlatmaya çalıştım. Belki anlamazsın, belki görmezden gelirsin diye düşündüm.
Ama yine de umudumu kaybetmedim.
Her bir mısrada, sana ulaşmaya çalıştım. Kalbimin derinliklerinden kopup gelen bu duyguları, sana taşımaya çalıştım.
Ama sen, anlamadın.
Gözlerin başka yerlere baktı, kulakların başka seslere kapandı.
Şiirlerim, rüzgara savrulan yapraklar gibi oldu. Ulaşmadı sana, dokunmadı ruhuna.
Oysa her bir satırda, sana olan sevgimi anlattım. Her mısrada, kalbimi serdim önüne.
Ama sen, hissetmedin.
Belki de kelimeler yetersizdi.
Belki de şiirlerim seni anlatmak için yetmedi. Ama bil ki, her dizede, her satırda, seni sevdim. Sana olan duygularımı anlatmak için, şiirleri seçtim.
Çünkü kalbimin en derinlerinde, sen vardın.
Ama sen, anlamadın.
Her gece, seni düşünerek yazdım. Her satırda, seni hayal ettim.
Belki bir gün anlarsın diye, umudumu hep diri tuttum.
Ama şimdi anlıyorum ki, şiirlerim sana ulaşmadı. Kalbimin sesini duymadın, duygularımı hissetmedin.
Sana hep şiirlerle seslendim, anlamadın.
Ama bil ki, her satırda, her dizede, seni sevdim. Ve şimdi, sana son bir şiir yazıyorum.
Belki bu kez anlarsın diye, belki bu kez duygularımı hissedersin diye.
Ama bil ki, kalbimin derinliklerinde, sana hep yer vardı.