Sana Gönül Vermek İsmimin İlk Hecesidir

Ümitli mektep zamanlarında, o gelincik tatlısı,
Daima iyilik yoluna vuruşmakta, yürekliydim.
Sıkışık kavşaklara bakardı konutumuz,
Temizlik zamanı, sabahları.
Kırık dişlerinden utanan, aleni kahverengi tırmığın
Ve beğenilmeye başlayınca,
Yaramaz, kurumlu manasını, gönül vermeye meraklanan nazarların.
Düşüncelerimi kafamdan alırdı noksan düşünceli manzumeler.

Gecenin sevgiye hazırlanışı, çabayla filizlenirdi.
Gösterişsiz zerzevat belirtileri, kese kağıdına sarılı ve iki ekmek.
Fincan kaşığı şıngırtıları arasında,
Mırıldanarak eşlik eden siyah beyaz televizyon,
Sonrasıysa
Bir sezon neticesi yaşanan, alelade saadetlerin
Hiç tükenmeyecek güneşi...
Bir temmuz öğlen sonrasının abartmasız seması.

Gündüz rüyalarının arkasından, kümülüsleri takip eden kucaklayışlar.
Arkadaş, dost referansları bir kadeh suyla yutulan aspirinle üleşilirdi.
Aydınlıkta hazırlanırken yaşamaya, parmaklarımın boşluklarında beliren...
Gerçekte ne kendime, ne keyif sürmeye ne de sana...
İçindeki seviye, hayatın,
Kızdığım kitaplarımı hazırlardım, ihtiyar!!!
Renk coşkusuyla optimist ve dertli, ücra gün batımlarında...
Dalgın, dalgın ve küs...

Sena gönül vermek ismimin ilk hecesidir.
Bir ekmeği, içten,
Geceden kalma ellerinde,
Üleşmek ölçüsünde saf ve samimi, bana kırılmış gönlünde.
Sevecenlikle gözetirken bir fırın ölçüsünde pencereleri nemli.
Üzüntülü gözlerimde, belirgin yeşil,
Nane şekerinin tazeliği, gözlerimde cananın pırıltısı...