Sana Gel Diyorum Şiiri - Özgen Öz

Bir zamanlar bir adam vardı. Sessizdi. Kelimeleri hep içinde yaşar, dışına taşamazdı. Bir kadını sevmişti — öyle derin, öyle gerçek bir sevgiyle ki, dilinden çok kalbi konuşurdu. O kadın, bir bahar sabahı gibi girmişti adamın hayatına. Ne çok ses etmişti, ne çok vaat. Sadece bir bakışla dokunmuştu adamın bütün yaralarına. Ve o günden sonra hiçbir şey aynı olmamıştı. Zaman geçti… Kadın gitmişti — belki mecburiyetten, belki korkudan. Adam ise gitmedi. Gitmedi çünkü o kadının bir bakışı, bir gülüşü kalmıştı içinde. Bir ömürlük bekleyiş gibi, bir dua gibi. Her sabah gökyüzüne bakardı. Renk ne olursa olsun, o kadının gözleri gibi görürdü: bazen maviydi, bazen bulutlu, bazen de yağmurlu... Ve o her sabah aynı sözü fısıldardı rüzgâra: “Gel diyorum…” Ne bir sitemdi bu, ne bir emretmek. Sadece kalbin en derin yerinden yükselen bir çağrıydı. Çünkü sevgi, bazen dönülmesini değil, hatırlanmasını isterdi. Adam da biliyordu; belki kadın dönmeyecekti. Ama yine de o sesi her gün aynı inançla gönderirdi göğe. “Uzattım ellerimi…” derdi. Ama elleri hep boş kalırdı. Oysa boş ellerin ağırlığı, dolu ellerinkinden çok daha fazlaydı. Yıllar geçti. Adam yaşlandı, ama içindeki sevda hiç yaşlanmadı. Her mevsim çiçek açardı içinde, her bahar yeniden başlardı beklemeye. Kalbinde bir yer vardı — hiç kimsenin dokunmadığı, yalnızca o kadının adını taşıyan bir yer. Bir gün, bir rüzgâr esti… Adam o an bir koku duydu; eski, tanıdık, kalbine dokunan bir koku. Gökyüzü yine masmaviydi. Ve o an gözlerini kapadı. İçinden sadece bir cümle geçti: “Belki şimdi müsaittir…” O gün adam öldü. Ama yüzünde bir tebessüm vardı, elleri gökyüzüne doğru uzanmıştı. Sanki biriyle buluşmuş gibiydi. Ve o akşam, uzak bir şehirde, bir kadın aniden irkildi. Sebepsizce, gözlerinden yaşlar süzüldü. Rüzgâr penceresini çarptı, ve ona tanıdık bir fısıltı ulaştı: “Gel diyorum…” Kadın gülümsedi. Çünkü o ses, sadece bir rüzgâr sesi değildi artık. Bir çağrıydı, bir kavuşmaydı, bir sonsuzluk yankısıydı. Ve o anda, iki ruh, zamanın ötesinde, bir düşün içinde buluştu. O günden sonra, her baharda, bir yerlerde bir adamın sesi yankılanır rüzgârla: “Gel diyorum kadınım…”