Sana en çok ben kırıldım. Öyle ağır ki bu kırgınlık, cümlelerle anlatmaya yetmez. İçimde, en derinde yankılanan bir boşluk bu… İçinden çıkılmayan, ışığa uzak bir derinlik. Belki de başka bir şeye değil, sadece sana sitemim. Çünkü ne kadar istesem de, bir türlü toparlanamıyorum.
Bazen insan, sevdiği yerden yaralanırmış. Söylerken anlam veremediğim bu söz, şimdi aklımın duvarlarına çarpıp duruyor. En çok inandığım, en çok güvendiğim yerden yara aldım. Hani bir güvercinin kanadı kırıldığında uçmak imkânsız gelir ya… İşte öyle bir şey. Seni düşünmek bile ağır artık.
Bir şey söylemek isterdim belki, öfkemi ya da acımı haykırmak... Ama sessizliğim bile tükenmiş. Sadece bir bakış, bir iç çekiş kaldı geriye. İnsan birine dair tüm umutlarını yitirdiğinde nasıl yeniden inşa eder kendini bilmiyorum. Sana duyduğum kırgınlık, kendi içimde bile kaybolmuş bir yol oldu.
Belki de bazen gitmek gerekiyormuş; ardında hiçbir cevap bırakmadan, sadece gitmek.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta