Sana Dair Bir Alfabe.

Sevdanın mürekkebi döküldü kağıda
Her harf bir çiçek, filizlendi avuçlarımda.
Sen söyle, ben yazayım
Aşk mı, hüzün mü, yoksa kırık bir kanat mı?”
Kelimelerinle dans eden bir dervişim ben,
Çünkü şiir, sen söyle diye bekler!

Bir bulut getir, onu yağmura çevireyim,
Bir “keşke” ver, nakış nakış işleyeyim.
Diyojen’in fıçısında demlenen özgürlük,
İskender’in gölgesinde gizlenen aşk
Hepsini harmanlar, senin dilinden dökerim.

Şimdi söyle sevgili
Hangi rüzgârı savurmalıyım sahile?
Hangi yıldızı yakmalıyım şiirin masalına?
Bir dize fısılda yeter,
Geri kalanını **kalbimizin ortak alfabesi** yazar.

Alfabeyi ayaklarının altına serdim
Tüm harfleri söktüm cebimden
*A* harfi avucumda bir aşk mühürü,
*B* bir buse, *C* çığlık…
“Sevgi”nin S’si* bir güvercin oldu,
“Hüzün”ün H’si* kırık bir merdiven…
Her hece, bir taş; her virgül, bir nefes aralığı
Senin adın *Z*’ye kadar uzanan bir şiir treni:
Her vagonunda bir anımız, her peronda bir “mucize”…
Senin raylarında ilerledikçe yeşeriyor şiir.

Ey sevgili
Sana sunduğum bu sözlük,
Dünyanın tüm metaforlarıyla dolu:
Denizler dudağında tuz, dağlar omzunda kar,
Geceler ise saçlarında bir yıldız kayması…
Senin kirpiklerin şafak nefesin ise melodi
Topla istediğini dilinin gölgesi düşsün yeter!

Şimdi şiirin labirentinde
Kaybolmayı göze alanlara bir fenerim ben.
Yeter ki bir harf ışıldasın,
Yeter ki bir “**belki**” de küllerinden doğabilsin…

Geceleri,
Ellerimle yıldızları dizerken ismini fısıldadım
Kuzey Yıldızı sensin gerisi sadece pusula şaşkını.
Sabahları, kahvemi senin dudağından içtim
Elime bulaşan mürekkep ebedi bir mısraın ilk nefesi
Söyle benim sol yanım hangi dizeyle sonsuzlaşalım?