Sana; Şiiri - Emel Örsoğlu

Kırılmıştı gece

Ay denize düşmüştü...

öpmüştü bir Martıyı…

Omzumdaydı başın

uzun boynundan bir nehir akıyordu...

Yaşın göğsüme akıyordu.

Limanlar üşüyordu

susuyordun.

Oysa bir içimlik vakti vardı aşkın...

Tenin, geceye tezat öyle beyazdı ki

hani yutkunduğun sözcüklerin boğazında çizdiği yolu

izleyebiliyordu ellerim…

hani dokunsam tutacaktım, ve senin sözlerinle,

sana,

hiç yazılmamış bir şiir yazacaktım…

ama kırılmıştı gece bir kere...

bilmiyorduk

lacivert bir geceye, yarına hiç benzemeyecek bir hayal çiziyorduk…

Büyük lafların yaşamda,

büyük aşkların kırıklar arasında yeri olmadığını

ilk sen anlamıştın.

Bunu o kahpe şehrin bütün kaldırımlarına

ayaklarınla yazmıştın.

Senin diline uzak türküleri,

Yüreğine uzak hikayeleri olurdu insanların;

Ne kadar insen derinine, kimsede kendi acını bulamazdın.

ve uzaktı dostların ağlanacak omuz başları,

Yabancıydı kent evlerinin kentli kokuları.

Onlara benzemekten korkardın.

Yarattığın sahte İstanbul’da hissettiğin her duyguyu Aşk sanırdın.

Buluta sevdalanmaktı Aşk,

bir çocuğu severken sen,

kendi yaranın kabuğunu kaldırırdın…

Şimdi olduğumuz bu yerde,

Kanayan yanlarımı yeniden öpüyorum

Özleminle…

Sen yoksun…

Kuşlar da yok…

Aynı şiirde bir dize olmayı bile becerememişken

Adını yitirmişim.

Ürperten sesini yitirmişim.

Zaman avucumu çatlatırcasına, parmaklarımda kesikler bırakırcasına akmış

Senden geriye adı olmayan, kokusuz renksiz, kan kıvamında bir tortu kalmış.

Bundandır sana yazmam…

Yaşamaktan kaçıp yazmayı cesaret bellediğimden beridir, sözlerimi susmaktayım…

Düş ülkemin kahramanıyla, gizil bir Kelimeler İmparatorluğunda buluşmak, bana yetti…

Yoksa o gecenin de suçu yoktu, yaşanmamış hiçbir şeyin suçu olmadığı gibi…

Şiir olsun demedim yazıya durmadan önce… Mektup olsun demedim…

Sustum, yazdım.

Yazmaktı cesaret,

yaşamaktan kaçtım.