Kimseye(2) Şiiri - Emel Örsoğlu

Kanadında menekşeler taşıyan bir bahardı işte…

Taşlı bir sokakta

İmgesine vurulduğum bir şair tanıdım…

Uzun yollardan gelmiş arkamda ne varsa sürüklemiştim.

Koca bir şehir, minareler, gök kubbeler getirmiştim. Martı tüyleri saklıyordum o zamanlar defterimin arasında.

Burada Güvercinler havalanıyordu yolları yosun kokulu şehirlerle hiç kesişmemiş. Yitirtilmemiş tebessümler taşıyorlardı ağızlarında, tıpkı sendekiler gibi…

Gülüşümü bağışladığım bu şehirde

Uzun parmaklarının havada çizdiği birbirinden bağımsız kavislere bakarken, telaşlı anlatımlarını dinlerdim sessizce…

Yaşama, geleceğe, sana, bana, bize ait olan ve olmayan düşlerini…

Anlatmaktan yorulmazdın sen… Araya sıkıştırdığın tuhaf espriler silerdi hüznümü

Ki sen anlatırken ben omuzları da düşleri gibi “düşmüş” bir adam görürdüm ahşap masanın öteki tarafında…

Ki ben öğrenmiştim senden önce, hayallerimizin dışında yaşadıklarımız olduğunu hayatın…

Bu şehirde, yorgun uzun yürüyüşler ardından, serin bir avluya açılan bir kapı tokmağında soluklanır gibi dinlenirdim sende…

Dallarına asılmış komik lambaların süslediği bir ağacın altında otururduk ve

Yarım limon tam ortadan ikiye bölünmüş, düşlerinse tam yerli yerinde olurdu…

Sonra yaz geldi…

Yaz geçti…

Kestane ağaçları döktü yapraklarını… Komik lambalar çırılçıplak kaldı dallarda.

Telaşların uzadı, sürdü gitti… Yeni dizeler getirdin hatırıma… Adını koymadığım bir bebeğim vardı küçükken, çok sevdiğim… Sonra kaybettiğim… Nasıl arayacağımı bilmediğim… Onu anımsattın bana…

Üzüldüm.

Hayat garip… İnsanlar da öyle… Sen de ben de… Koşarken silikleşir ya etrafındaki nesneler, sokaklar, evler… Ama nasılsa duruyorlardır ya yerli yerinde, hani geri dönüp önünde durduğunda nasılsa en gizli ayrıntıyı bile fark edeceksindir ya… Hani zamanın vardır, geri gelebileceksindir ya… Hani “zannederiz” ya…

Yanılırız ya hani…

Kış geliyor…

Minareleri yerine koymanın vakti geldi…

Çocuk...?

Üşüyorum.

7 Ekim 07 -Ankara