Şan ister olduk Şiiri - İbrahim Sezer

Tertemiz sevgiye katınca hile
Cananı unutup can ister olduk
Yeterdi sevene samanlık bile
Halıyla bezenmiş han ister olduk

Gönül tarlasına tohum ekmeden
Kolaya alıştık zahmet çekmeden
Değirmen taşına buğday dökmeden
Ambarlar dolusu un ister olduk

Uydurduk kitaba kimse duymadan
Vermedik sırayı yeyip doymadan
Gönül sofrasına bir şey koymadan
Biz birin yerine bin ister olduk

Hep ışık istedik bir mum yakmadan
Şaşırdık rotayı yola çıkmadan
İçimiz ne halde ona bakmadan
Sadece pürüzsüz ten ister olduk

Verilen nimete şükür etmedik
Menzile bir arpa boyu gitmedik
Doluyu taşırdık aza yetmedik
Yalnız makam mevki şan ister olduk