Şan Denince Şiiri - Mecit Aktürk

Susarsam kalem küser, hakikat yara alır...
Susarsam sözler eksik, şiirler yarım kalır...

Susarsam mazlum mahzûn, zâlim mesrûrdur, kesin
Vatanıma düşmansa hasmıyımdır herkesin!

Yurdumu kuşatmışken dört bir cenahtan "hayın"
Ses vermezse bu kalem, öldüğümü anlayın...

ŞAN DENİNCE...

Önce insan sonra Türk'üm ta ezelden belli ülküm
Vatan, bayrak, din denince can özünden geçen benim
Yaslı gönül sular arkım, dile düşer şarkım, türküm
Hilal için kan denince şehadeti seçen benim

Ne zulm ile âbâd olup nahak yere diklendim ben
Ne de "zalim güçlü" deyip kuytulara saklandım ben
Emr-i Hakk’a boyun eğip bir dâvâyı yüklendim ben
Korku bilmez bir alperen, asra ışık saçan benim

Varsın nankör inkâr etsin avanesi sansın sanık
Namuslu her kalem bilir, şefkatime tarih tanık
Bir zamanlar Tuna yaslı, yaş dökerken boz bulanık
Lutfedince yüce Hâlık yeni bir çağ açan benim

Bozulsa da demin çarkı zûl bilirim hakkı terki
Aynı ana babadanız, gözyaşının olmaz ırkı!
Filistin'de, Şam’da Arap, Kızıl Çin’de Uygur Türk’ü,
Kimsesizin kim'i, erki, Kafkasya’da Çeçen benim

Bir ölüp bin dirilirim; âşinâdır bana hazan
Ne haçlı ne muhannettir, ihanettir beni üzen
Zalimlerin tek korkusu tuzak bozup, destan yazan
"Yetiş!" sesi duyduğu an kanatlanıp uçan benim

Dört bir yanım hain dolu, lâkin sormam "neyin nesi?"
Türk’ün hasmı biliyor ki ben İslam’ın son kalesi
Silkelendim gafletimden o yüzden bu acelesi
Mazlumların en gür sesi, ye'se kefen biçen benim.

Ufka bakıp hayal kurdum tozpembesi düşten büyük
Her şuası bir güneşten, yerküresi beşten büyük!
Dağ koydular tam önüme her zerresi leşten büyük
Yüreğinde ateşten yük, hicret eden göçen benim.

Ey şerefsiz nesl-i Nemrut! Madem bu dem zulüm sanat
Hiç çekinme kahpelik yap, yarama bas, her gün kanat!
Solar birgün şemsin yüzü, biter o gün her saltanat
Mukadderken size feryat, ab-ı hayat içen benim.

Vatan, bayrak, din denince, can özünden geçen benim.