San Antuan Şiiri - İsmail Akyüz

Çok inançlı bir insan değilim din ile pek aram yok
cenazelerde olmasa sanki hiç işim olmayacak
Tanrı ile baş başa kalıp konuşmak yetiyor bana
aramıza da kimse girsin istemiyorum
bazen yüreğim anne sıcaklığında bir huzur arıyor
içimden bastıramadığım bir yakarış yükseliyor
özüm bedenimi bırakıp bir tanrı evine sığınıyor
İstanbul’un orta yerinde İstiklal’de San Antuan
bin bir çeşit insanı misafir eder her zaman
bu dünyanın insanı işte her dinden her dilden
ziyarete açık ücretsiz bir müze sanırsın
renkli vitraylarından süzülen gün ışığı
bir köşede yakılmış mumların aydınlığı
art arda dizilmiş tahta sıralar
loş bir serinlik ruhani bir sessizlik

Oturuyorum ortalarda bir sıraya
tüm yorgunluğumu çantama koyuyorum
derin bir nefes alıyorum sakinleşiyorum
usul usul yüreğim açılırken düşünüyorum
yaşamda önem verdiğim ne varsa
dünyanın hallerini yurdumu yalnızlığımı
çocuklarımı düşünüyorum hayvanları ağaçları
gökyüzünü bulutları yıldızları sonra güneşi
doğanın tüketilmesini düşünüyorum
insanın insana kötülüklerini
düşüncelerim birbirini kovalıyor
dudaklarımda umuda yolcu birkaç kelime
Tanrım diyorum sessizce kendi kendime
senin hükmündeyse bu kâinat
senin hükmündeyse bu yaşamlar
senin hükmündeyse bu insanlar
koparıp al verdiğin akıl denen bu çılgınlığı
paranın hırsına kapılmış insanları
doğaya her istediğini yapanları
yaşamı aşağılayanları
kabaran öfkeme çare arıyorum
başka bir şey yapamıyorum
böyle yakarışlar iyi geliyor rahatlıyorum