samsun ve Ben 2 Şiiri - Mehmet Arslan 3

SAMSUN VE BEN (2)

O günler saf ve temiz,
aydınlık günler,
Sevda edindiğim,
dostlar edindiğim,
Kır çiçeklerinin,
bütün çiçeklerin adını,
Yıldızları,
Samanyolunu duyduğum,
Ve ilk defa birine,
aşık olduğum,
Bütün hırsızlar,
hasta ruhlu insanlar,
Burada yaşıyor,
hayatla savaşıyor,
Şimdi onların,
hiçbiri yok hayatta,
Teker teker hepsi,
yok olup gittiler,
Ben ölümsüzüm diyenler,
o zalimler,
Kibirlenip her şeye,
isyan edenler,
Hiçbirinin adı bile,
yoktur şimdi…

Ezelin, ebedinde,
sahibi Allah,
Ondan başka bir,
şey kalmıyor geri,
Gece karanlıklar,
bitiyor her sabah,
Deli koğuşunun,
yanında feryat,
Delinin birisi,
kesmiş te hastayı,
Bitmiş orada,
ihmalden bir hayat,
Diyebilsem,
çıkın kahvelerden,
Bakın hepinize,
artık bulduk iş var,
Çalışmalıyız,
ancak o zaman aş var,
Söylesem kavga değil,
barışmalıyız,
Öldürmeyip zamanı,
okumalıyız,
Okutmalıyız,
ülkedeki herkesi…

Bir kız sevmiştim ben,
hastane başında,
Evleri dayımın,
evinin yanında,
Kimselerin haberi,
olmadı buna,
Tüm kalbimle teslim,
olmuştum ben ona,
Sorgusuz onun,
emrine amadeydim,
Arkadaşlarla,
sözde muhabbetteydim,
Gözlerim her an,
onun penceresinde,
Oynayan kalbimdi,
değildi tül perde,
Bazen sürerdi bu,
sabahlara kadar
Gece yatar, ay yatar,
biz ayaktayız,
Soğukmuş, ayazmış,
bize kaç yazarki,
Körkütük olmuşuz,
ki sevdalardayız…

Kalmadı Unkapanı,
hastane başı,
Bahçeleri bağları,
hepsi yok oldu,
Yıkıldı gitti hanları,
hamamları,
Her tarafı samsunun,
taş beton doldu,
Nerede aşkımız,
kalmadı külleri,
Aklımdan çıkmıyor,
mis kokan gülleri,
İçim burkulur,
silinmez hafızamdan,
Apartmanların,
farkı yok zindanlardan,
Haydi dostlarım,
haydi koyup gidelim,
Başka diyara,
bizde hicret edelim,
Belki orada,
temiz bir hayat vardır,
Oralar belki,
tertemiz bir diyardır…
Samsun-1980