Samsun ve Ben 1 Şiiri - Mehmet Arslan 3

Ne kadar güzelsin ey samsun,
unutmam dünümü,
O kadar yoksul hastane başı,
insanlar mahzun,
Sadece ben mi kazandım,
bu savaşı, derimde,
Bana mı sadece bu lütuf der,
üzülürüm de,
Neden düşünülmez,
saat hanede ameleler,
Parfüm değil bu,
ter kokuları meydandan gelen,
Akşamüstü kaplayıp yokuşları,
kalbi delen…

Unkapanı’ndan aşağı,
karşıda Karadeniz,
Yüreğim gibi deli dolu,
dalgalı bir deniz,
Azmı balık tutmuştuk,
mendirekte, babalarda,
Satmak için,
misinaya dizilmiş balıkları,
Lokanta lokanta dolaşılır,
şehrin her yanı,
Aldıkmı paralarını,
ver elini sinema,
Yıldız sinema,
Konak sinema, Sümer sinema…

Saçağın altında,
olta atarken istavrite,
Serseri bir sağanak,
başlamıştı birdenbire,
Dertli bir Zeki MÜREN şarkısı,
hüzzam herhalde,
Dalgaların dalgalara,
karıştığı bu yerde,
Sahil gazinoda üç beş sarhoş,
kavga ederken,
Okuldan kaçmış çocuklar
onları izliyordu,
Gece günün kenarından,
akşam suya inerken…

Rüyalarıma girerdi,
hep bu kalabalıklar,
Kaçar okuldan,
insanlara karışır giderdim,
Oyun gelirdi bana,
bütün bu yaramazlıklar,
Toz pembe hayat,
oyundan başka yoktu bir derdim,
Alırdım çocukluğumu,
koyardım biryanıma,
Düşünmezdim geleceği,
çıkar mıyım yarına,
Gelecekten bir haber,
böylece yaşar giderdim…

Samsun-1982