Samiri'nin Buzağısı - II

Samiri’nin Buzağısı boynuzlarıyla asra iştirak ederken
Tekebbür, bencilliğin anaforunda kaybolup giderken.
İnsan, yoksun kalmış buzağıya kattığı ziynetlerinden.
Bir de rüzgârın alıp götürdüğü haya ve erdemlerinden.

Vahşi medeniyetin elinde oyuncaktır sanki hamaset.
Alın teri, arar kaybettiği ruhuna göklerden merhamet.

Tutunur kanatlarına rüzgârın ihanet, allı pullu bir gelin.
Ardından bir nefesle karışır kılcallarına masumiyetin.
Çalsın sazlar oynasın yakamozlar buselerinde aşüftelerin.
Estikçe rüzgâr kabarsın doyumsuz şehveti arsız sinelerin.

Kucaklarında gerdan kırıp arzular inim inim inlesin.
Köpük köpük şehvetinde boğulsun hoyrat bir denizin.

Hasretin göz bebeklerine zevk-i sefa ulaşmasın.
Götürsün kimsesizlerin mekanına nurunu ihlâsın.
Terkedilmiş vicdanlarla buluşturup da yaşatsın.
Diriliş muştusu zaman dehlizinden tekrar uyansın.

Açsın artık güneş, tevhide vurgun ışıklarını yedi rengin.
Hücrelerine hapsetsin bir virüs gibi masum bedenlerin.

Kök hücre ihlâs zırhıyla tevekkül üflesin ruhuna neferin.
Tepesine diksin eli silahlı tevhid savaşçılarını hücrenin.
Bir dahaki zaaf ve gafletine kadar zavallı bir bedenin.
Kurutsun kökünü, ateşleyerek yürekleri, Samiri neslinin.

İstanbul, 14.06.2006