Samimiyete Dilbeste Şiiri - Muaz Kalaycı

İnsanları tanımadaki, inançları yaşamadaki, gözlerle verilen mesajları anlamadaki en önemli ölçüdür samimiyet. Sevmenin ve sevilmelerin ispatıdır. İnsanın kendisi ile yüzleşmesi, vermenin ve istemenin kriteridir.

Kim bilir, belki de endişelerimizin müşterek olması da hep bu nedenledir. Korkularımıza serinlik verecek samimiyet yelinin ellerine muhtaçtır kalplerimiz. Hepimizin ihtiyacı olan şifa, kalplerimizin mahzenlerine saklanmış hakikat penceresindedir.

Her zaman, her yerde ve her şartta samimi olmak; ömrümüze bereket, gönlümüze rahmet, yakarışlarımıza da merhamet olur ve bizi sonsuz bir lütufla ödüllendirir. İsterken samimi olmak, verirken de, dilerken de, söylerken de, dinlerken de samimi olmak; körelen duygularımızın gün gibi, güneş gibi yeniden parlamasına vesile olacak. Çünkü samimiyet, harbi bir yüreğin dosdoğru hissetmesini ve ötelere gönderdiği mesajın sahiciliğini sağlar.

Eğer bugün sevmelerin hepsi samimi olsaydı; ayrılıklar olmazdı. Eğer bugün söylemelerin, dinlemelerin, anlamaların tümü samimi olsaydı; düşmanlıklar yerini dostluklara, nefretler yerini sevmelere bırakırdı. Çünkü ekserimizin derdi aynı…

Herkesten ve her şeyden önce kendimize samimi olmaktan geçer başka hakiki samimiyetler! Başka sevgilere dilbeste olmadan, gerçek sevgiye samimiyetle meftun olmak, insanın kendisi ile olan samimiyetine de inşirah verir.

Bu gün, attığımız her adımın, söylediğimiz her sözün samimiyet düsturuna ihtiyacı vardır. Eğer, ettiğimiz yeminlerde, verdiğimiz vaatlerde, attığımız imzalarda samimi olmamız bir fıtrat olarak karakterimize tezahür ederse; güzel bakar, güzel görür ve Üstadın dediği gibi, hayatımızdan lezzet alırız.

Samimiyetten yoksun bir beşer, lastiksiz bir tekerlek, direksiyonsuz bir araba gibidir. Yani hep bir şey eksiktir. Yani samimiyetsiz bir insan; ne bir adım ileri gidecek, ne de gitse bile durabilecek bir melekeye sahiptir. İşte o zaman insan; ne baktığını görebilecek, ne de hayatından lezzet alabilecektir.

Her insan doğarken samimidir. Nitekim hayata bir an önce gelme iştiyakı ve zamanında gelen bu doğuş, bir annenin sancılarını dindirir. Ama geçen yıllar bu samimiyeti kaybettirir. Oysa insan ölürken de, doğduğu günkü gibi samimi olabilmelidir.

Her insan hayatın bir cümlesi ve her ölüm bir cümlenin sonudur. Bir cümleye başlarken de, son kelimeden sonra noktayı koyarken de samimi olabilmemiz dileğiyle… Vesselam!