Samimi ikrar yalnızlığa

Samimi ikrar yalnızlığa

dün mutlu olsaydı,
bugüne de sarkar yada
gölgesi düşerdi...
günebakan yüzümün
göz çukurumda hala,
yaşam sürgün verirdi,
kan kararmaya durmazdı
o çukurun içinde...
Ayın kendini sınırlaması,
yıldızların uzak durması,
aşkın bende zaman
bulamaması,
önceliğinde olamamam,
yada yeni anlatımla,
kendini güncellememesi bende...

Neye yormalı!
kederin hep önceliği olmamı
şafağın ağzını güzün sarısı açması
göğüme...
güneşin iskeletini sürüklercesine gözüme
ki, yıldızların küf mavisi dururken göz içimde,
her geceki ikametgahında...
güzel görüntüler bencillere bırakılmış nedense!
üstelik övünür bununla kadınlar
yada bilmezler kullanmasını
imkanlı gövdelerinin ufkunu daraltır,
verimini kuruturlar...

hala güzel olabilir gün
gül esmeri bir kadının
ipek böceği ellerinde
ipek kozası duran gözlerinde...
o zaman mağrur ve çalışkan
dururum ak kağıt önünde...

Ey suçsuz yalnızlık,
itiraf ederimki seni ben buldum..
çoğuldan,
dilim yüzünden kovuldum...
birde yüreğim var,
yol gibi alıp başını giden
olur olmaza çarpan,
şiir dadanığı,
martılarca ışık aldanığı
vurulan ve bana seni bulduran
samimi ikrarım,
indirim yapacakmı sana
tutsaklığıma ey yalınkat yalnızlık...

girift bir şiirin içindeyim
nasıl çıkacağım içinden bilmiyorum
devamını bulmalıyım kelimelerin
sevgililer gibi terketmemeli
dilimi, kalemimi...
Ey şiir, ey dilimin balı,
sende mi yalnızlık gibi
yalnız gördün ya ve
inadına ayaktayım diye
yere sermek istersin...
oysa yumuşak karın bendedir
seni doğuran,
yada düşük yapan
artık sen bilirsin...

09. Ağustos 2018-perşembe