Sami Baydar Ve Adsız Sansız Bir Milât

Hiç iyileşmeyecek yaraların şairidir Celan.
Bizi yiyip bitiren sancıların şiirini yazmak ona düştü.

Taşıyamayacağına karar verdi bir gün; düşündü, düşündü, düşündü: atıverdi kendini.

Seine Nehri ve Paris Kahrolsun (Buraya ‘ünlem’ düşen namussuzdur) .

Onlar önlerine katıp götürürken onca şeyi, acı içinde kıvranan ruhlar hâlâ düşünüyor, düşünüyor, düşünüyor çünkü: nasıl ayakta kalabilirim diye, belki…

Kahrolarak, yeise teslim okur insan Celan’ın şiirini.

O’nda herşey ’acı’ olana meyillidir. Uyanık tutana. Çile dolu ve suskun olana.

Hasreti çekilen bir ülke, kavurucu bir anne özlemi ya da vakitsiz ayrılışı bir sevgilinin.

[Güzel Melek.] Sami Baydar’ın ’’ Paul Celan’’ başlıklı bir şiiri vardır –son şiirlerinden!

Baydar ve Celan: İkisi de elli yaşında öldü.

Hayır, çok farklıydılar. Sami Baydar teslim olmuştu. Dünya ile didişiyor ama seviyordu onu. Celan ise bir ömür tedirgin ve tetikte bekler gibi yazdı, yaşadı. ’’Zamanıdır, zamanı gelmenin. // Artık zamanıdır.’’ dedi ve.