Samet Yıldırım Sonuncu Yeni Şiirleri - Ş ...

Güvercinler yaşanmışlık ister insan ellerinden
Göçmen aileler geçer kiralık ahşap konaklarından
Her dört kaldırımdan biri yalnızlık zaman tüter
İnsan insana gülümser, sanki gülümserdi bir zamanlar
Günaydın İstanbul, günaydın Aksaray meydanı
Gün kokusuna buladın beni şimdiden

Fedakâr bir ayının kendini balla zehirlediği
Barışçıl hipopotamların göllerinde develerle güreştiği
Asilzade sırtlanla aslanın seviştiği
Denklerin denkleşmesidir bu.

Deftere yaz ismimi benim adım karanlık
Aklından sık geçerim bakarsın

Yürüyüşüme hasret kalırsın bilmediğin illerde
Yerine, içerim suyundan ben şehrinin
Gece gece öpüşümü hatırlarsın teninde

Siz benim suçsuzluğumun gölgelerinde büyüdünüz
Ellerim ellerinizdi, dokunsam hissedilirdiniz
Ama ben bir çocuk misali yabancılığınızdan kaçtım
Ve her karşılaştığımızda sizden daha da uzaklaştım
Benim için büyümek bu olmasa gerek
Büyümek, hiçkimseyi küçük görmeyecek kadar büyümek

Her insanın kendi içinde bir denizi olmalı
Gün batımı kıyısında durmalı
Gelen geçen gemileri saymalı
Sevdalıyım, sevdalısın, sevdalı.

Ne söyleyeceklerim manasızca olsun
Ne de kırsın inceldiği yerden kopsun

Yürümekte olduğun yolun sonu yalnızlık yokuşuna çıkar
Yürümeye takatin varsa senden iyisi yok
Ama ya yarı yolda tıkanırsan?

Değer verdiğim,
Ama asla anlam veremediğim biri olarak kalacaksın
İstesen de istemesen de
Hep içimde bir yerlerde olacaksın
Konuşacaksın, susacaksın, ağlayacak güleceksin
Hepsi seninle benim aramda olacak bunların

Adımlarını sakladı karanlığa
Sokak lambasını unuttu
Ayak parmakları çekingendi
Gölgesiyle arasını sis perdelemişti

Kırk yaşının başlarında

Kırık bir dal sevgi ve hasret demekti
Kırıldığı yer duyguları söylemekti

Bizden başka herkes tamamlanmıştı
Bir biz yarım kalmıştık
Sözden başka özüm yalanlanmıştı

Her şey üzerime geliyor gibi oluyorsa çıldırana değin
Sözlerimin yadırgandığı o mel’un yerdeyim

Biliyorum bir yol var beni buradan çıkartmak istediğin
Bilinenin ötesinde bir yol var ikimize çıkan
Yazdığım şiirlere adını veren