Samanyolu ve Ben Şiiri - Muharrem Öztürk

Samanyolu’nu bilirsiniz,
Hani sayısız yıldızın oluşturduğu.
Bulutsuz ve berrak gecelerde ışıl,ışıldır.
Dikkatle baktığımda,
Çocukluğumda evimizin önünden geçen,
Kağnıları anımsarım.
O kağnılarki gıcırdayan sesleriyle,
Bebek kulaklarımda ilk ninni,
Ve ilk şarkıydılar geçtiğimde.
Saman yığınları taşırlardı harmandan eve.
Ve arkalarında samandan izler bırakırlardı.

Samanyolu’nda ben ilk çocukluğumu hatırlarım hep,
Ve ilk şarkılarımı,
Sonra o yıllara dalarım birden,
Kavganın olmadığı.
Dünya babamın pilli radyosunda,
Siyaset,Kahve’nin bulutsu dumanlarında,
Din ninemin Namaz halısındaydı.
Huzur ise evimin özlediğim avlusunda.

Babam yok şimdi.
Sadece annemle avunuyor,çocuklarım ve eşimle seviniyorum.
Ama Dünya’ya bakıyorum esefle,
Savaşlara, kavgalara.
Ve Samanyolunda bir “Ben” olmak istiyorum.