Samanyolu Haylazı Şiiri - Kağan İşçen

kolladığım ara bir zaman değilsin
kıskandığım tek ülkümdür kanatılmış
dokunamadığım sıcaklığın
ki
ıslak mevsim boylu hüzzamlarım
kurulansın teninde
ötesiz

sıcaklığını bende unutursan
bir yol bulabilirim sabaha
belki bir kezcik de olsa bana inanırsın
ilk defa sana açtım 40 yılda bir
zaman budayamaz üzerimde çiçeklenişini

yükledin ya sırtıma tüm yakın ayrılıkları
kırdım seni
alnından öperek hayalinin
samanyolu haylazıyım uyumam hiçbir gece
gökyüzündeki gözlerini saymak için
dağıldım
örsene beni saçlarına
acılarım kokunu alsın

yaram yaralandı bu gece
defalarca sırım gibi ölmeliyim
kırdım seni
doruklarındayım bölüştüğümüz anıların
affet
gözlerini ömrümün geri kalan kısmıyla siliyorum

dudaklarına tünemek isterim
kuşkusuzluğumla
sarılmak istediğim boynun
son palamarı son limanımın
beni satırlarımla başbaşa bırakma
cebinde taşıdığın o herkes ben değilim

seni sevdim ve bitti herkesliğim
sarsıcı
inatçı
kıskanç
enginlerine söz dinlemez uçurum oldum
alıcı kuşlar gibi dalmak istiyorum şimdi gözlerine
ne ben herkesim ne sen hiç
tatlı bir rüyadan uyanmış iki uyku huysuzuyuz
yorgunuz
sözcüklere meraklı
iki aşk mağduru