Şalvarını Karıştıran Adam Şiiri - Sefer ...

Gidenler gidiyordu.
Kalanlar ise dam altında tünemiş seyrediyorlardı.

Din, ahlak, töre ve namus diyerek,
Öldürülen,

Döşüne saplanmış pençeleriyle,
Yoluk akbabalar gibi bir havada bir yerde,
Örselenen,

Aşk için,
Kırk satırla kırk yolak çizilen,
Altına Sırat’ın ateşi yakılan,
Bedeninde var olunan,

Ademin sofrasında ki kadınlar,

Yoksulluğun,
Namussuzluğun,
Ahlaksızlığın,
Sebebi ve.
Failiydiler.

Bu böyle bilinmelidir,
Dedi.

Takkeli,
Hasır taburede oturup,
Şalvarını karıştıran adam.
….

Böyle yol alırken şehir,
Bu gün saat 10:42 ve ortalık sakinken,
Kent havasının,
Bunalımında
Martılar,
Marmara’nın serinliğine
Güzellik taşıyorken,

Ve dünya böylesine kalabalık değilken,
Arap’ın kültürü din,
İki Hava bir Adem etmezken,

Kölenin adı cariye,
Kadın ise
Kudretli erkeğin
Dişi sürüsü olmazdan evvel,

Mutluydu insanlar,

Şalvarını karıştıran adamdan evvel,
Bahçede kuşlar,
Irmakta balıklar,
Havada bulutlar kadar özgürdüler,

Meryem’in bekaretinin,
Bir demircinin zanaatı ve
Kemerinin sağlamlığı ile,
Bir papazın emanetine bırakıldığı,
Günden bu yana;
Öğretilen şekilde dua edip,
Öğretilen şekilde ağlayıp,
Öğretilen şekilde sevişip,
Yolda, yolakta,
Parkta, bahçede, okulda
Aynı çarktan geçip,

Bizi büyüttüler.

Metelde anlatıldığı üzre,
Kaburgadan zuhur eyleyip,
Yılana kanıp elmayı yiyerek,
Ademe kötülük etmesinin üzerinden,
Binerce yıl geçtikten sonra,
Elleriyle çimenleri okşarken,
Kenetlenmiş çenesiyle,
Yakıcı ateşinin varlığından korkarak,
Gözlerini ta uzaklara çevirmiş ve
Dokunulmanın güzelliğini
Yaşamak arzusundaydı Meryem.
Sevişseydi kirlenecekti,
İnadına bir temiz sevişti ve ardından,
Raks ederken artık,
Pervane olmuş Yusufçuk Kuşlarının,
Kanadında,
Uçuyordu.