Saltanatı Yıkıldı Meleğin

Hayatımın sol kıyısından geçmişti keskin kar tanesi,
Dalıyordu gökyüzü bir anlam karmaşasına,
Kış parçası yapıyordu yağmur, sevenleri;
Yalnızlık: sevgilinin emir eri…
Kalbi patladı aşığın,
Gözden öteye gidemiyor elleri.
Çarptı istemeden gözleri gözlerine,
Bir anlık dalgınlık işte…
Kahve fincanına döküldü aşkın gözyaşları,
Kırk yıl acısı kaldı hatırda.
Kırık kadehlere eşlik etti gözbebeklerin,
Gün geçtikçe eritti gözlerimi.
Şarabın kestiği dudak parçalarından
Hangi cam kandan daha fazla aşk kaybetti?

Cehennem kapıları “iyiyim” yalanlarıyla açılır insanın üzerine,
Tahta evlerin balkonlarında kayıptı sevdalığın,
Yıkık duvarlarının altında kalmıştı adın.
Kitaplar arasına koyduğun çiçek bedenli yalnızlıkların
Kurumuş bir halde illaki çıkacak karşına.
Eskileri kurcalayacak kafan,
Unutkanlığın bana engel olacak,
Kalbin, Yalnızlık’tan daha fazla kuruyacak.
Kitabın adı senmişsin, kendine roman demişsin,
Kendinle dalga geçmişsin kendi kendi saltanatında,
Kurduğun şiir saltanatı kimin eseriydi peki?
Kağıdı sanat yapan senmişsin,
Seni kağıt yapan neydi?

Kurumuş yalnızlık,
Kurutulmuştu yalnızlık.
Karanlığın içinde kaybolan bir güneşin;
Ayrılığı doğum günü ilân eden bir kağıt parçası ve şiirin,
Mercek eşliğinde,
Canına kıydığı bir nikahtı yalnızlık.
Yalnızlık fazla duygusaldı bende.
Kumandası yoktu duygularımın,
Hangi tuşa bassam sen beliriyordun karşımda,
Sesini kısınca gözlerin konuşuyordu,
Açınca susuyordun.
Bir yalana inandırıyordun beni araya mesafeler koyarak.
Saman kağıdına basılmış bu beyaz yalanın
Yanmış köşesinden tutan,
Bir mektup kadar hüzünlendirici
El yazmalarım var benim;
Senin ise bir zarf için feda edemeyeceğin
Puldan masumiyetin…

Aslında bir kitapla hayatını kaybettin sen,
Olmazlarla gelen yokluğun
Yoğun duygu yağışı altında kırmızıya bulandı.
“merhaba”sını bile yitirdi sabah,
Öğle gölgeye küstü,
Şair, devrik liderine…
Sildi hayat seni sayfalardan,
Tozun kaldı geriye.
Bir tiyatrodan ibaretken hayat,
Hiçbir zaman açılamayan perdelerim vardı benim.
Alkışların duyulduğu
Fakat seyircinin görülmediği şiirlik oyunlara sahibim.
Sahne arkası dekorlarda
Bir hayatla beraber sözlerimi yitirdim.
Zehir zemberek cümleler savursa da dilin,
Suskunluğumu yenemeyeceksin.
Artık gitme vakti Saltanat Meleği,
Hayatından tamamen çekilme vakti.
Bazen gitmek için sınırları zorlamak,
Kalmak için sınırların seni zorlamasından
Çok daha basit oluyor.
Kolayı sen seçtin,
Bilmem hangi alfabenin ilk harfi.
Şimdi ben aşkın dördüncü harfini karalıyorum,
Yani seni bitiriyorum(?)

Bir anda gelip
Aynı zaman dilimi içinde giden ve
İzini bir ömre sığdıran,
Zamanın durduğu andır sevgili;
Yaşlanırsın
Lâkin yüreğinin yelkovanının
Başka bir akrebi hareket ettiremeyeceği belli.
Son sürat giderken hayatta,
Aşk radarına yakalanıyorduk sevgi sınırını aştığımız,
Kaç yalnızlık cezası yiyorduk kim bilir.
Sınırı ne kadar aştı isek
O kadar yalın oluyordu kimsesizliğimiz.
Biz aslında iki noktalama işareti gibiydik:
Ben, her seferinde kendini tekrar eden,
Sen ise tek seferde beni bitiren… (.)
Noktayı koyma sırası ben de Saltanat Meleği,
Saat çoktan durdu çünkü.
Seni durdurdu bu kez zaman.
Aşkımın altında kaldı adın ve
Gözlerimde yıkıldı saltalatın,
Sana enkazınla mutluluklar,
Hoşçakal…