Salladın Yüreğimi Şiiri - Muharrem Abut

Bir okyanus çiziyorum şimdi,
Yokluğunun kol gezdiği saatlere.
Köpük köpük dalgaların,
Koca koca transatlantikleri salladığı,
Bir okyanussun sen sevgilim.
Öylesine güçlü, öylesine sağlam ki duruşun;
Yıkılmam derken, yakılmam derken,
Bak ne hale getirdi sevdan beni.
Nasılda salladın yılların yorgun yüreğini?
Silkeledin, uyandırdın,
Daldığım vahamet uykusundan.
Seninle yaşıyorum her an.
Unutturdun bana başka şeyleri,
Hep sen, hep sen, yinede hep sen varsın.
Bugünde, yarında ve hatta sensiz geçen dünde bile.

Biliyor musun sevgilim?
Ben hiç balık tutmadım.
Hiçte bilmem balık tutmasını.
Ama seni tanıdıktan sonra,
İçime bir tutku gibi yerleşti.
Bir balıkçı kasabasında senle yaşamak.

Ben her sabah balığa çıksam gün ışırken;
Ve sonra yorgun güneş ışıkları,
Şehirleri ve insanları terk ederken dönsem.
İskelede, belki de yaşadığımız o küçük kulübenin,
Önündeki sahilde karşılasan beni.
Üzerinde nikâhımızda giydiğin allı morlu entarinle.
Ve ben seni o halde her görüşümde,
Hayata biraz daha bağlansam.
Derken bir akşamüzeri dönüşümde,
Seni heyecan içinde görsem,
Hevesle, istekle bana koşsan,
Canım desen, hayatım desen.
Müjdeler olsun bir daha çoğalıyoruz desen,
Beni benden alıp cennet varı kollarına sarsan.

Bir gün ben bir balıkçı,
Sen balıkçının kadını olmasan da;
Kollarına alıp beni,
Bu müjdeyi bana verir misin sevgilim?