Salıncak Altı Şiiri - Abdülkadir Kalay

Yere değmez ayaklarım sallanırım bir salıncakta
Salınırım kolon kolon bağlanan ağaç dalında
Toprak akar altımdan sucasına
Akar, akar – dere, dere – nehir, nehir
Âdemoğlu Âdemler akar.

Bir kuru heves düşmüş toprağa tohumcasına
Fide olup baş çıkarmış boy uzanmış adamcasına
Suyu görmüş içmiş içmiş kanarcasına
Bu tarlalardan nice âdemler bakar.

Vakit gelir sararır başaklar
Bir tırpan koparır toprakla bağı
Döner düven döve döve ayırır sap ile başağı
Dökülür değirmen taşlarına sıra sıra
Buğday diye çiftçi ne âdemler satar.

Çekilir ekin ufalanır uncasına
Dolar çuval yüklenir yükler hara hara
Bir damla su bir zerre maya ile tutar maya
Hamurkerler nice âdemler karar.

Açılır kapaklar atılır odunlar
Köz olur harlanır ocaklar
Silinse de tozlar silinmez hararet
Nerde kimde imiş maharet
Uzanır tahtaya hamur somuncasına
Fırıncı usta ne âdemler yakar.

Kurur kalan dilim de olsa veya lokma
Düşer elbet kırıntı açılmış sofranın altına
Sen kendini kesmeden çekmeden
Karmadan yanmadan kalmadan düşmeden
Âdem mi oldun sandın?
Sen her gördüğünü âdemden mi saydın?
Kendi kendine dimdik direkçesine
Niceleri nice âdemler çakar.

Ne fark var salıncağın altı ile üstünde
Ne baş göğe değer ne ayak basar toprağa
Bir boşlukta uçarcasına
Bağı tutan dal olmasa
Âdemler pazardan pazara âdem mi satar?