İncitemezsin desen de bilirsin ki incinirsin
De saklamayı da iyi bilirsin
İncinmeyecek olsan niye içine işleyesin
Geçip gitmişi deşecek kadar kendini dinleyesin
İncin be, yaşa be
Kaçmak boşunayken kaçamadığından
Hani bazen ağlayamazsın
Gözlerin yanar da gözyaşların görünmez
İçin kan ağlarken bir damla dışa vermez
İşte bazen de öyle olur ki yazamazsın
Kelimeler sanki saklanır da diline gelmez
Duyguların çarpışır, hiçbiri ötekine yer vermez
Ölümlü kapılmış hırs hasarete
Hangi yöne dönse sesler yükselir
Geceyi yok edip katmış gündüze
Her yerde en öne kendi yerleşir
Dahası var diye gözü tepede
Ay gökyüzünü sahiplenmiş bu gece
Dileklerimi ona mı haykırsam
Arsızca karanlığımı aydınlatma çabasında
Laf etmeye gerek yok, düşürdü ışığını üzerime
Eteğimi hareketlendiren rüzgarın eşliğinde
Tamam artık, bırak da gel, yerin yanım; dercesine
Yine dayandı kapıya
Dillendirmek istediğim düşüncelerimi
Dizginleyemez olduğum zamanlar
Diken üstünde oturmuşçasına
Derinlerde gizle(n)me çabası
Dört odalı bir ara koridor
Tüm kapılar kapalı
Cam olmasa da ışığı bol
Görünüşte aydınlık
İçi deli karanlık
Geçip gidiyorum
Son olsun diye diye gözyaşı akmaz oldu
İçeride kan değil katran akıyor artık
Kalpler katı çehreler donuk
Öfke içeride tutuşturacak fitil bekler
Son da olmuyor, son da olmuyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!