Salih Şiiri - Nazmi Gökdogan

Şu yalan dünyaya geldiğin zaman
İşte o gün başladı dert ya salih
Kınarlar doğruyu söylediğin an
Dert etme her şeyi sus ya salih

Sen dogdugunda evin gülü oldun
Sevginin şefkatin seli oldun
Ananın babanın dili oldun
Kulağa hoş geldi sesin ya salih

Hızlı geçti gençlik çağların
Üstünde uçtun yüksek dağların
Kemale erince gönül bağların
İstediğin yöne esdin ya salih

Çok erken çöktü felek başına
El oldun kardeşine, bacına
Ortak bulamadın hiç bir acına
Ayağın üstüne bastın ya salih

Birden bulanık sular duruldu
Havayı hevese dizgin vuruldu
Dünyanın her derdi senden soruldu
Sardıda bedenini dert ya salih

Ondan beri ağrılar sızılar başladı
Ayaklar yoruldu kollar yavaşladı
Her olur olmaza çattın sen kaşları
Şu yalan dünyaya küstün ya salih

Erken indi perde senin gözüne
Dostlarında bakmaz oludu yüzüne
Bağrın yandı yaşlar indi dizine
Çökdü dağlarına sisin ya salih

Şimdiden ilaç dahi kar etmez
Sıkıntılar arttı derdin hiç bitmez
Umudum kesildi sesinde gelmez
Yükledin göçü tatlara ya salih

Bu yaşta çocuk gibi oldun
Nefesini yarım yarım soludun
Nerede gam varsa aradın buldun
Her gün seni düşledim ya salih

Azimet diyorum bu kadar yeter
Seni düşününce hafızam biter
Gelir de başımda baykuşlar öter
Şu sazı duvara astım ya salih