Giyotine basar gibi bastın bağrıma.Kanayışımı yazmak için acelen var sanki.Şimdi şiirimin Ortadoğusunda sol yanın kanıyor.Saklı bir kentin can kedisi olarak, kendin olarak,kendini bulan olarak, beni bulan olarak, olarak ya da olmayarak kısrağım olarak geldin sahilime.
Gün_eşim gibi ışıldadı gözlerinin sözleri.Sözle ile gözün aynasında tarandık.
-Korkusuzluğun bahşişlerini verdin. İçimizde yaşanmamışlıkların iç çocuğuyduk. Yaşamımızı etkileyen ve çözümlenemediği zaman süregiden çatışmalar, endişeler, üzerinde düşünülen konular o kişinin temel sorunlarını oluşturur.İçimizdeki ana-babanın sessiz kalışı yeni sorunlar getirir.Benlik hastalığımız başlar.Yıllar boyunca süren bir hastalığı bir anda iyi etmeyi beklemek doğru değil yar.İç çocuğunuza inanarak her gün iç çocuğunuzla buluşmaya devam etmeliyiz.
-Kendimizi yaşamanın kendi sınırları içinde olmalıyız. Nefsin ilacı yoktur. Hastalığın ilacı var.Yaşanmışlık tek ilaç. İçimizle kumar oynayarak içimize atılanları eğitemeyiz yar.
-Doyumlarına sahip çık. İlgi, sevgi, romantizm,şımartılma, sürprizler,hoşlukları saymakla bitmeyeceği nice içsel açlıkları yaşamaya merhaba.
Koru beni sensiz, ilgisiz, ruha tuzak demlerden.
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
