Saklambaç Şiiri - Burçin Çelik

Sonsuz kere aynı yalana inanmışlığımdan kan damlatıyorum yine kağıda
Dünya çapında edilmiş tüm küfürleri ediyorum kendime.
Yazı bittiğinde kendime olan bu kinimi de kaybedeceğim.
Çünkü yok oluyorum.
Beni,bir anne gibi
Kollarını, kucağını açmış bekleyen bir cehennem var.
Hâlâ gidebilecek bir yerim olduğu için şükrediyorum.
Eğer bir şeyleri seçme şansımız olsaydı bu hayatta ben seçmemeyi seçerdim.
Oturup üşenmeden bir senaryo yazar, onu oynardım hayatta.
Fakat tanrının kütüphanesinde başka hiç bir oyuna yer yok.
Başka hiç bir zar atılamaz.
Ben kumarda daima kaybedecek tarafım, Bunu daha çocukken anlamıştım
Mahallede oyun oynarken hemen sobelendiğimde.
Saklanmayı hiç beceremedim
Ama galiba şimdi yok olabiliyorum…

Yok olmak bana bir lütuf gibi geliyor
Sanki ağır bir yükü sırtından bırakır gibi.
Ama kim bilir, belki de yokluk bile beni affetmez.
İnsan, kendi vicdanından kaçamazmış,
Sobelenmeni dilerim.
Kendini oyunun en akıllısı sandığında..
Çömlek patlatama…
Kaybetmek, kaderin sahnesinde bir tek benim rolüm olmasın isterim.

Bazı geceler düşünüyorum,
Ya gerçekten hiç var olmamışsak?
Bu kin, bu öfke, bu suçluluk, hepsi sadece bir yanılsamaysa?
Cehennemin kucağına düşmeden hemen önce oturup varlığımızı sorguluyorum.
Belki de cehennem bile gerçek değildir diyorum içimden
Belki de sadece kendi içimizde yanıyoruzdur
Olamaz mı ?
Olabilir.

Ve şimdi…
Saklanmayı bir kez daha becerememiş gibiyim.
Oyundan afaroz edilmeyi talep ediyorum
O maviye boyalı pamuk şekerlerimi saçı bir kere bile okşanmamış çocuklara verin
Hayallerimi de yaşamaya dair hâlâ umudu olanlara
Beni ele Tanrım.
Çünkü bu sefer gerçekten yok oluyorum.
Ben bir kez daha sobelenmeyeceğim

Burçin Çelik