Sakın Sönmesin Şiiri - Güven Gürdap

Şimdi sokak lambalarının etrafında ki ateş böcekleri gibiyim,
Sakın sönmesin diye iç çektiğim bu şehrin ışıklarının dibindeyim.
Onlar sönünce, hüzne boğuluyor bu ıssız bedenim.
Bir daha hiç nefes almayacakmış gibi, bir ağrı çöküyor kalbime.
Bak, şimdi usul usul esen rüzgârın sessizliği var yanımda.
Yılların biriktirmiş olduğu kin ve nefret çöküp kaldı sol yanımda.
Issızlığını özleyip durduğum anılarım var sen aklıma gelince.
Koşuşup duruyorlar o sabah ezanının esrarengiz tılsımıyla.
Sanki hiç kavuşamayacakmış gibi birdaha delicesine sevenler.
Bir bir yitip gidecekmiş o sevdayı içinde büyütüp derinleştiren aşıklar.
Bir söz dizisi olup akacakmış gibi artık bu zamanın sevdaları.
Yalan, yalan olmuş aşklar, biçare gönüllere umut olan sevdalar.
Kalmamış artık sevdası uğruna dağları delen, çölleri hane edinen.
Sevgilinin bir bakışıyla bir daha hiç nefes alamayacakmış gibi titreyen.
Velhasıl bir parça mutluluğu dahi onsuz kendine haram bilen.

Güven Gürdap