Sakın Ölme Şiiri - Mine Kırelli

Bazı hikayelerin kahramanları kayıptır; olmayan bir zamandan ,aslında hiç olmayacak bir yerlerden karışırlar hayata.
Neresinden tutarsan tut elde kalır, ama hep avuçlarındadır gerçekten inananın..

İnanmak demişken, yeniden doğmak gibi bazı anlar ;misal şimdi Kadıköy’de bir bankta denize bakarken inandım ben olan bitene..
Kıyıya vuran dalgaların hırçınlığında bile vardın, elimde tadını hiç sevmediğin, her içtiğinde anlam veremediğin, o kahvenin yudumunda da sen vardın,
Yanımda ki tanımadığım bir amca ile konuşurken..
Daha kaç kez vursalar ölmem dediğim anlarda da,
Sanıyorum sevmek böyle bir şey,
Canını acıta acıta ,
için yana yana;
yine de sen diyebilmek..

Biliyorum senin de canın yanar, yanarda belli etmezsin, ben gözbebeklerinden bilirim seni..
En çok ta bunu seviyorum, bana bakan gözlerini, aklından ne geçtiğini, gelmelerini ,gitmelerini, tenini, izlerini..
Yalın, tertemiz, çırılçıplak seviyorum seni..
Hiç bir maddeye bulaşmadan, paha etmeyen tüm eşyalarından arınarak ,o parmaklarını ısıran adamı..

Oysa ki anlayamadılar, sen herhangi bir sebeple değil, tüm sebepsizliklerle sevilecek adamdın..
Ve sevdim ;hem de çok..
Kimsenin sevmediği ,sevemeyeceği kadar ve en çokta göğsümü gere gere seviyorum diyemedim,
diyemedim de, ama içimden hep geçirdim..

Sen duydun, duyarsın ,en çok sustuğumda duyarsın, konuşmadığımda anlarsın..
Diyemedim,
Çünkü konusursam canın acıyacak,
konuşursam bu kabus bitmeyecek, uyandırmayacaklar seni..

Ama bil boşa değil bu yanmalar, bu kar, boran, fırtına, ‘herşey bunun için değil mi?” Dediğimiz o anlar hatrına..

Şimdi bir oyunun içindeyiz,
bir yalan,
üzerinde düşünülmüş bir kurgu ,
akıllıca oynanan bir senaryo,
ispatı mümkün!!!
İçimize işleyen bir virüs bu !!!
Bana, sana, tanıdığımız adamlara..

Sakın ölme sevdiğim..
Ben her gün yeniden doğarım bizim için..

Belki bugün değil ama birgün,
kolumda mendilin,
aklımda sana verdiğim sözlerle, Yıldız Tilbe’nin de dediği gibi , ‘karşılaşırız hasbelkader’