Saki-i Kadim Şiiri - İbrahim Özmen

KİMİM

Keder gelmiş katran gölgesiyle çökmüş ruhuma,
Hiçbir ışık sızmıyor, dağıtamıyor kör gamı,
Ne olacağı belirsiz bir kıskaçta, biçare bir bekleyişim,
Çıkmaz denilmiş sokakların lambasıyım,
ve onun kırık, dökük yalnızlığıyım,
Üzerine tüneyen bir avucun gölgesinden korkup yakalan bir serçe
ve onun ürkekdaşıyım.
Şakağıma düşecek bir göz yaşının pimiyim,
Birazdan patlayacak tesirsiz kelimelerin, mecburi intiharıyım,
Sevdiklerimin terk edişi, sevemediklerimin birlikteliğiyim,
rahminden ömür kaymış bir anneyim,
rahim kuyusunda boğulan bebeğin mücrimiyim,

arenada mağlub,
serçe gibi ürkek,
feri sönük, etleri dökük,
can çekişen bir esir kadar paçavra,
hikayesi batini,
ömrü gayb,,
gövdesi rûba,
mevt kelimeleri okunulan ıssız bir kadavrayım

evet, saki-i kadim,
baykuşa yuva olmuş kadehim,
bu cevr-i hanede mücrim bir göçmenim,

bir sala çalıyor, o ezginin çilingiriyim,
akrebin yelin ve de kovanın dolmuş miadıyım

evet, saki-i kadim,
ayrılma vaktim,
ardımdan de ki,
ayrılık ona sırat-el müstakim….