Şakayık Evi (adanmıştır)

Anaç ruhlu bir kadının ellerinden okşayışlarla,
Bir yerimden başlayıp,
Saçlarıma dökülen okyanuslar,
Küçük çaplı bir gökyüzü indiriyor gözlerime.
Tüm hışırtılarla sarmaş dolaş olup,
Kuşlara söylediğimiz şarkılar,
Ve kuşların eşliğiyle sendelenen rüzgar;
Polenler halinde seni içime dolduruyor.
Azgın nehirler gibi akıp da durulmazcasına,
Bu berrak, açık seçik süzülen hislerimi,
Ve gözlerimde saklayamadıklarımı,
Saklamak için kullanacağım,
Anaç ruhlu bir kadının elleri.
Kelimesi kelimesine tasfir ettiğim,
Her söz, gözlerimde dolanır.
Ve sen;
Ne kadar yakınlaşırsan,
Okumak o kadar zorlaşır,
Olur da bir gün okunacak hiçbir şey kalmayınca,
İçindeki kitaplıkta,
Tozlanacak olursam sayfalar halinde,
Yaprak dökmeyen çamlıklara nazaran,
İçimden bir bir dökülecek şeyler saklıyorum,
Ellerinle birlikte.
Ateş ile oynarsa kaybedeceğini bilen,
Çevirilmekten aciz sayfalarım...