Şairlerin Mabedidir Gece Yarısı

Şairlerin mabedidir gece yarısı
İniltiler yükselir unutulmuş sokaklardan
Herkesin her şeyi unutmak istediği
Ancak içine attığı vakittir.

Herkesin ‘ancak’la başlayan
Cümleleri yaşabildiği zamandır gece yarısı
Utangaç çocuklar
İlan-ı Aşk ederler platonik yalnızlıklarına
Gece uzundur
Ve yaşayan bütün umutları kurutur zaman.
Nöbetçi kederler uyuyakalırlar üç beş nöbetlerinde
Çemberler daraltılır
Kuşatılmıştır artık çocukluğumun düşler ormanı

Şairlerin mabedidir gece yarısı
Bütün kalemler sivrilir
Bütün şairler yaralanır
Yani terazisi kırılmıştır artık adaletin
Meşrulaşır alnından akan kan
Unutturmak isterler bildiğin ne varsa hayata dair
Susturmak isterler söylemek istediğin ne varsa

Gizli sevişmelerin
Ve kimsesiz kalmışlığın ev sahibidir gece yarısı
Kuşatır sahipsiz çocuklar bütün köprü altlarını
Ve bir şiir vurur dudaklarının kıyısına
İnsana ve insanca yaşamaya dair...

Şairlerin mabedidir gece yarısı
Giderek çoğalır feryadı sahipsiz sokakların
‘Rağmen’ le başlayan cümleler yürürlüğe girer dudaklarında
Utangaç çocukların en cesur türküsünü söyler
Umut(suzluk) kopartıp atar bütün yapım eklerini üzerinden
Gerçek olur imkansızlığın...

www.melihcoskun.com