Şairler Şiirlerine Asar Kendini

Yaşam tuşu tek sigortası kalp
Değer verme elbisene tenin kiri yıkanmaz ruhta
Kul hakkı ağırdır her hücreye
Çiçek sepetini taşlarla ağırlaştırma!
Meydan verme hiç bir aha
Fırsat arıyor şeytan bir ayagı sofada!

Kimse kimseden üstün değil, hor bakma!
Uykuya yenik düşen gecelerde gözler magrur olur mu?
Ağaçlar ayakta ölür unutma!
Nefsi takip eden gün dönümü!

Habersizliğin haberi fısıltılı kulaklarda
Hangi bıcak keser üzerine düşen saç telini?
Kaç güneş saydım gözlerime gece düşerken
Kanatlanma ruhum, ölüm aynı yerde unutma!
Soluyan beden nerede olursa olsun
Azrailin parmakları arasındadır
Aynı yerden veda eder yaşama!

Gözler büyür, biri aşkta, diğeri ölümde!
Bakışlarda iz sürür çağalırken azalmak!
Sevda mahkemesi kurulur zaman meydanında
Tek tek kirpiklere dökülür yılan zehri
Ruh yürüyüp beden kalınca toprağa
Şaşkın rüzgarlar kırar penceremi
Ceset dünler yük üzerimde
Dilime zor gelince başını eğer sözcükler!

Burnunda buram buram orman kokusu
Uzanırdı sevda sinmiş kağıda
Seyre dalardı hayali
Düşünde boy vermiş boynu bükük ağaçlar
Tarzı ruhumun köşebendi
Güneşe değmeyen mum ışığım
Kalemin dili olsa idi sustururdu dilimi!

Unutsam yar kendimi sende unutmak gibi
Aynı anda aynı agızla gümler kelimeler
Şairler şiirlerine asar kendini!