biz,
gölgelerin ardındakileri
görmeye çalışıyoruz...
gizemler mi çekiyor bizi
bilmem ki...
yoksa
elimizdeki kalem mi
gölgenin ışığı...
yokluğa sarılıp kaldı
varlık...
karanlıkları aydınlatamadı
ışık..
gölgeler çekilse
kalemim yol bulsa
şiire doğru.
şairce çığlıkların içimi doldurduğu anlara kaldım...yazamamak değil sorun...yazdıklarında bulamamak özünü ruhumun...kırmalı bu anlamsız kalemi...gözler mi anlatmalı bilmem ki duyguları...eller mi dokunmalı sevilenin yüreğine..ya da umarsızca katletmeli mi mısraları...dökünce gözyaşları gibi ruhun ihtiraslarını kağıda...bir dal gibi uzanır mı arşa dek özlemler...hisseder mi ki sevilen yazılanlardaki kendiliğini...sanmamak var ya..işte o noktada kalıyor eller..vazgeç diyor özüm..onun gözleri görmüyorsa yazmak niye..hissetmiyorsa yangının sıcaklığını ya da teğet geçiyorsa sevdana...vazgeç...yanmaktan değil..yazmaktan..çünkü gönül odunun narı gücünü kendinden alır..bir kez bakmıştır gönlüne sevilen..yakmıştır..gitmiş olsa ne yazar gönül yolundan...sönmez bir meşaleyi vermiş sevilenin eline..gayri ötesi yok..yan mecnun...yan leyla..kim bile..demese de dil, yürek bilir yanışın hazzını...kavuşmanın özlemi yeter sevilene...düş de olsa...arza çıksa da özlem...baksa da ta uzaklara...uzakların öyküsünde bulsa da sevdiğini..bir göz kırpar sevilenin gönlüne..buradayım..bekliyorum dercesine...belki bir gün dercesine...kendini kandırır da..kalem kanmaz..yazmaz...neylesin aşık...
Serap Demirtürk
Kayıt Tarihi : 17.10.2006 09:19:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
