Zamanı sevmek
Senle geçen her anı
Sevebilmek
Belki bir bakışın
Belki seni görüşümle
Sevine bilmektir aşk,
Ben seni niye sevdim ya?
Neyini sevdim?
Karşımdasın yine,
Karşılığını sevdim
Duruşunu, bebekliğini sevdim
Senin “pembeleşmiş ufuklarını”,
Kelimler yetmiyor
İstila durmuyor
İnsanların bu aptallıkları
Bir türlü son bulmuyor
Sığ düşünceler
Bitti sanırım
İçimdeki acı tatlı hüznü kaldı geriye
Bir anı gibi...
Burkuyor içimi tatlı
Mutlu artık ruhum
Akıllı
Neler geldi?
Neler ezecek bizi?
Daha ne kadar ezecekler,
Yalnız bedenimi
Neler göreceğiz daha?
Hüznün bittiği yerde başlar hayat.
Tekrarı sıkıcı olmayan bir tiyatro oyunu gibi,
Yeniden ve yeniden açılır perde.
Hüznün her dokunuşunda kapanır, karanlıklara gömülerek.
Ayakta alkışlanır,
Yenden ve yeniden.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!